Never change a winning team!

Dat is een krachtig en onontkoombaar verbond. ‘A match made in heaven’… maar voor onze aardse omgeving aanvankelijk op geen enkele manier vanzelfsprekend. 

En inderdaad: 16 jaar leeftijdsverschil is een gegeven om rekening mee te houden en liefdesrelaties onder collega’s zijn voor een werksituatie meestal onwenselijk. Antroposofisch Zeist sprak er schande van en velen hebben mij gewaarschuwd, dat het grote risico’s met zich meebrengt, als je werken en leven gaat vermengen en verwisselen.

Gelukkig hebben al deze bezorgde omstanders ongelijk gekregen. Na ruim 35 jaar hoeft de kracht en de mogelijkheden van onze verbinding niet meer bewezen of beproefd te worden. Samen kunnen wij meer dan ieder apart ooit zou hebben kunnen waarmaken. Door de aanvulling van elkaar ontstaat er in onze activiteiten een vruchtbaar en creatief klimaat, waarin geen kinderen maar een hele familie aan werkvormen is geboren, die onder meer de grondslag werden voor de opleiding zoals die tot op de dag van vandaag aan het Instituut voor Biografiek wordt aangeboden.
Gestart in 1991 binnen de mantel van de Vrije Hogeschool, werd het Instituut voor Biografiek in 1996 een zelfstandige organisatie. Wij namen in 2006 afscheid van ‘ons’ Instituut, om ruimte te maken voor de nieuwe generatie docenten en ruimte te krijgen om het biografiewerk naar andere domeinen en vooral internationaal uit te bouwen. En dat is ook gebeurd. Roemenië bleek een soort kraamkamer te worden, want Roemenen -hartemensen als ze zijn- geven je onvoorwaardelijk vertrouwen, waardoor creativiteit vrij kan stromen en experimenteren een volkomen veilig proces is.
Zowel het Drieluik en de Journey als Partitura -(nu de basis voor de Jaarcursus Mijn Compositie)- zijn daar tot bloei gekomen. Partitura dankt haar naam zelfs aan ‘onze’ Roemenen, die in de jaren tussen 2005 en 2015 vol overgave bereid waren om de horizontale dimensie van Biografiewerk -de 5 tijdslijnen- te verkennen en uit te proberen. Het werden verbindingen voor het leven, ook nu we er vanwege de pandemie niet heen kunnen.

Het schijnt dat wij een platform -of minstens een groep deelnemers- nodig hebben om het beste in onszelf wakker te roepen en ontvankelijk te worden voor die werelden die altijd met ons meewerken en -reizen. Of is het anders om?
In ieder geval geldt dit anno 2022 voor het ontwikkelen van het I Tjing-project door het werken met onze Chinese vrienden. Zij inspireren ons en wij ‘gaven hen hun I Tjing terug’, zeiden zij na de pilot workshop….

Lang geleden kreeg ik interessante feed back van een Vrije Hogeschool-collega die mij altijd is bijgebleven, omdat ik het onmiddellijk herkende. We hadden het over ons werk. Hij zei: Als het gaat om persoonlijke ontwikkeling, dan heb je eigenlijk twee soorten mensen: ‘Zij die cursussen volgen en de groep die cursussen geeft om iets te leren, en volgens mij behoor jij tot die laatste’.
Herman had gelijk. En dit geldt voor ons beide onverkort. Wij werken altijd op de ‘growing edge’, zowel van onszelf als van ons grotendeels zelf ‘gevonden’ vakgebied Biografiek. Wij hebben geen diploma of certificaat voor het vak dat we doceren. Langs de weg van het cursus-geven zijn alle werkvormen en instrumenten die wij gebruiken -en ook van harte delen en overdragen-, ontstaan en ontwikkeld.
Op die drempel van groei en ontwikkeling bewegen wij ons inmiddels al een prachtig lang leven samen met onze studenten. En er is geen grotere vreugde dan getuige te mogen zijn van de groei (en bloei!) van de ander. Vaak is dan ook de stille vraag in de terugblik: wie leert hier nu eigenlijk het meest?
Pionieren in de mantel van elkaars veiligheid is een gezegende positie, waarin dankbaarheid de dragende kracht is. Dat ervaren wij op dagelijkse basis.
Never change a winning team!